کد مطلب:223796 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:124

خروج علویین
در دوره ی مأمون حسن انتقام علویین بالا گرفت و هر كجا علم مخالفت برافراشته می شد آنها هم تقویت می كردند و هر كجا فتنه ای بود آتش آن را دامن می زدند تا اوایل سال 199 محمد بن ابراهیم بن اسماعیل بن ابراهیم معروف بابن طباطبا در كوفه خروج كرد و مردم را بطرف علویین دعوت نمود و ابوالسرا یاسری بن منصور سردار لشكر و مباشر امور او با لشكریان بنی عباس بجنگ پرداخت و بفیروزی موفق شد ولی بمرض سكته درگذشت پس از او محمد بن زید بن علی بن الحسین علیه السلام خروج كرد و ابوالسرایا او را كمك و تقویت كرد تا عراق را جلب بخود نمود و در كوفه سكه زد و خطبه خواند و عباس بن محمد بن عیسی جعفر را ببصره فرستاد و حسین بن حسن را كه بافطس مشهور بود بمكه روانه كرد و ابراهیم بن موسی بن جعفر را كه برادر علی بن موسی الرضا علیه السلام بود بیمن فرستاد و برادر دیگر آن حضرت را بنام زید بن موسی بن جعفر بحكومت اهواز فرستاد و محمد بن سلیمان بن داود بن حسن المثنی را بمدائن و برادر دیگر آن حضرت اسماعیل بن موسی بن جعفر را بفارس روانه ساخت و با حسن بن سهل برادر فضل وزیر مأمون جنگید و حسن ابوالسرایا را گردن زد و سر او را برای مأمون فرستاد كه شرح آن در انقلاب كشورهای اسلامی داده می شود.

این مقدمات همه اسباب و علل ایجاد این فكر برای مأمون شد كه شخصیت بزرگی مانند حضرت علی بن موسی الرضا را بولایتعهدی برگزیند تا این انقلابات دامنه دار را بخواباند و بر امور موفق گردد.